Discipline en ik zijn geen vrienden van elkaar. Hij wil van alles en ik lig dwars. Dat botst. Hoe dat zo is ontstaan zal ik kort samenvatten.

Haat-liefde
Vanaf mijn jeugd tot aan mijn veertigste verjaardag had ik een haat-liefde verhouding met eten. Jaren van diëten, teveel eten, afvallen, aankomen en frustratie zorgde ervoor dat mijn zelfbeeld zwaar beneden peil raakte. Niets aan mij klopte meer in mijn hoofd en ondertussen rammelde discipline constant aan mijn raam. “Hee, lapzwans, zou je niet eens gaan sporten? Hoeveel koek heb je op vandaag? Ja joh, neem lekker die reep, dikzak! Om een lang verhaal niet te lang te maken: op mijn veertigste verjaardag besloot ik van de ene op de andere dag te stoppen met diëten. Ik heb dat gevierd met een Bossche Bol. Nooit meer zou ik mij gek laten maken door discipline, ofwel de oordelende stemmen in mijn hoofd. Ik heb zelfs een aantal jaren een praktijk gehad, waarin ik vrouwen op weg hielp om ook die stap te durven nemen. Mooi Jezelf Zijn heette mijn praktijk, met als slogan: ‘Mooi Jezelf zijn, is mogen zijn wie je op dit moment bent en dat is goed genoeg’. Lief zijn voor jezelf en jezelf accepteren zoals je bent. Prima, totdat…..

ik een chronische ziekte kreeg. Jullie kennen hem wel, onze Hendrik Sjögren. Hendrik bracht mij bijna weer terug bij af, want wat voelde ik mij waardeloos met dat falende lijf. Had ik het mezelf aangedaan door al die jaren mijn lijf te saboteren? Moest ik gewoon even doorzetten als ik uitgeput was? Discipline kwam weer uit de la, waar ik hem juist zo ver had weggestopt onder een stapel sportkleding. Ik ben me gaan verdiepen in deze vragen en volgde een aantal trainingen om mijzelf te leren kennen en mijn gedachten te kunnen lezen, begrijpen en ze minder serieus te nemen, want weet je, gedachten zijn geen feiten. De echte feiten ben ik onder ogen gaan zien, want chronisch ziek vraagt wel om enige discipline. Sterker nog; het is hard werken.  

• Als ik niet op tijd opsta, loopt mijn dag minder soepel en fijn. 
• Als ik mijn tanden niet grondig poets, flos, stook en spoel, loop ik de kans dat mijn met bloed, zweet en tranen verkregen implantaten het begeven.
• Als ik niet dagelijks mijn oefeningen doe verstijft mijn lijf en krijg ik meer pijn.
• Als ik teveel suiker, gluten, zuivel en ander lekkers eet word ik afgestraft door mijn darmen en als darmen niet lekker werken……
• Als ik te laat ga slapen, word ik een chronische chagrijn.
• Als ik geen to do lijst maak, wordt het chaos all over the place en zo ook in mijn hoofd.
• Als het chaos in mijn hoofd is, eet ik teveel zoetigheid.
• Als ik teveel ja zeg op momenten dat het eigenlijk niet kan, krijg ik de dagen erna veel nee naar mijn hoofd van Hendrik.
• Als ik teveel nee zeg op momenten dat het best kan, sta ik aan de zijlijn en mis ik de leuke dingen van het leven.
• Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar dan raak jij uitgeput van zo’n lange blog.

Moraal van dit verhaal
Wat ik wil zeggen is dat chronisch ziek zijn voor mij betekent dat lief zijn voor mezelf heel belangrijk is, maar dat dit zonder een vleugje discipline niet lukt. Het recept is dus: een flinke portie zelfzorg op een bedje van vriendelijkheid met een snuf discipline.

Discipline en ik zitten samen op de bank. We kijken Netflix met een beker thee en koekjes. Als ik heel stil blijf zitten vergeet hij mij misschien. Niet dus. “Kom Piet, we gaan weer wat doen. Nee, leg dat koekje maar terug joh, word je doodmoe van. Als we nu even lekker gaan wandelen voelen we ons straks weer fris en fruitig.” Het gaat steeds beter met onze vriendschap. We komen nader tot elkaar zeg maar. Beetje geven, beetje nemen. Ik heb ook besloten hem geen discipline meer te noemen. Dat schept zo’n afstand. Ik twijfel tussen: ‘gaan met die banaan of hupsakee’. Ik denk er nog even over. Tijd om te wandelen.

Pia