Leden van de NVSP delen af en toe een verhaal of een ervaring.
Deze keer is Karin aan het woord over keuzes maken met een chronische ziek lijf en ondanks alles overeind blijven...
Binnenkort ben ik 10 jaar ziek thuis. Tijd voor een feestje. Niet om te vieren dat ik chronisch ziek ben, want daar is weinig leuks aan, maar wel omdat ik in mijn donkerste dagen niet onder een trein ben gaan liggen, maar er nog steeds ben. Nou heb ik nooit serieus plannen gemaakt; ik had gelukkig het lef niet, maar bijvoorbeeld een spookrijder op mijn rijbaan of iets van een tragisch ongeluk, dat leek mij wel wat. Einde van alle verdriet, wanhoop en pijn.
Het is niet de bedoeling hier alle ellende van de afgelopen jaren op te rakelen, want daar wordt niemand blij van. Echter het besef dat mijn ziek zijn niet voor éven is,
dat ik niet kan zeggen 'als ik straks weer beter ben' en dat ik het met dit krakkemikkige lijf moet zien te doen voor de rest van mijn leven, dat feit blijft moeilijk te bevatten. Tenzij ik reincarneer zal ik nooit het hele Pieterpad uitlopen, gaan hiken in de Rocky Mountains en word ik ook nooit een gevierd hoboiste of actieve oma.
Mijn bucketlist kan echt de prullenbak in.
Bovendien besloot ik al een tijd geleden dat ik nooit meer 's-avonds naar een feest ga, of in een druk restaurant ga dineren; hoe graag ik dat vroeger ook deed. De ervaring heeft mij geleerd dat de herrie en de drukte nog dagenlang nadreunen in mijn hoofd. Dingen die in mijn gezonde leven zo normaal leken blijken nu een
ware aanslag op mijn lijf.
Dus...het feestje ter ere van mijn eerste decennium ziek-maar-alive vier ik helemaal alleen in mijn eentje en dat is wel zo fijn!
Karin
