Sommige dingen in het leven zijn zo leuk, die moet je doen of meemaken. Als chronisch zieke moet ik keuzes maken, maar soms is kiezen niet te doen. Dan wil ik alles. Dan wil ik een ‘grote mensen weekend’; een weekend waarin ik onbeperkt kan doen en laten wat ik wil.
Er is een familiefeestje op vrijdagavond. Beregezellig. Op deze avond worden mij en mijn man kaartjes aangeboden voor het North Sea Jazz festival in Rotterdam de volgende dag. ‘Jaaaaaaa’ roep ik spontaan. ’Nee joh Piet’, zegt mijn man, ‘dat ga je toch niet trekken?’ Voor een deel heeft hij gelijk. En zijn nee is een liefdevolle en goedbedoelde nee. Maar dit feestje ga ik niet laten lopen. No way!
Wat dacht ik?
Zaterdagochtend word ik enigszins gesloopt wakker. Ik herinner mij wat ik de avond ervoor na twee rosétjes heb afgesproken. ‘Volgens mij gaan wij vanavond naar ‘North Sea Jazz’, zeg ik voorzichtig tegen mijn man. ‘Ik weet het wel zeker’ mompelt hij, zelf ook een beetje brak. De rest van de dag houd ik mij rustig en doe aan voorpret. Ik vul mijn evenemententasje met oogdruppels, snoepjes, paracetamols, een hydraterende mondspray, een tube plakzooi voor mijn gelukkig tijdelijke tandprothese en een pakje zakdoekjes, want je weet het nooit met die partytoiletten. De sfeer daar is relaxed. De zon schijnt. Het publiek is een gemêleerd gezelschap blije, dansende mensen uit alle windstreken. Het podium is gevuld met geweldige artiesten. Ik eet verse friet met mayo en drink een evenementenbiertje. Wie doet mij wat?
Droge humor
Het is druk en bloedheet in de zalen en dan duikt Hendrik Sjögren met zijn droge humor op. Nare man. Heeft niet eens een toegangskaartje. Ik doe mijn best om tussen de dansende massa overeind te blijven. Al mijn klieren laten mij in de steek en ik smeer, drink en druppel mij suf. Het lange staan breekt mij op en toch vind ik het nog steeds leuk en de moeite waard. Het is kwart over tien als mijn altijd oplettende man ziet dat het bijna over en sluiten is bij mij. ‘Zullen we gaan Piet?’, vraagt hij. ‘We zijn dan ook de grote drukte bij de metro voor’. Ik twijfel. Mijn lijf schreeuwt ‘ga naar huis mens’, maar over een uur speelt Earth Wind & Fire. Ik ga mooi niet weg. Toch? Verstand en gevoel gaan met elkaar op de vuist. Zeer destructieve en sfeer verlagende gedachten passeren de revue. Ik moet als de sodemieter omdenken nu. In plaats van: ‘Ik moet eerder weg, omdat ik zo’n kneus ben’, kan ik ook denken:
‘Ik ben hier toch maar mooi geweest, ondanks mijn ingewikkelde lijf’.Ik ga voor de tweede optie. Ik ben blij dat ik geweest ben en besluit naar huis te gaan. Na de voorpret komt morgen de napret en die ga ik voor lief nemen.
Als ik thuiskom gooi ik eerst mijn gebit en dan mijn schoenen uit en plof op de bank in de gelukzalige wetenschap dat er op dit moment een enorme hoeveelheid mensen zich in de metro probeert te wurmen. Ik grijns met een beetje leedvermaak. Morgen ga ik muziek downloaden van JP Cooper, Nile Rodgers en Earth Wind & Fire, als herinnering aan hoe leuk het was, als de napret te groot is.
Pia