Onbegrip. 'Het onvermogen om iets of iemand te begrijpen' zegt het WikiWoordenboek. Frusterend voor de onbegrepene. De 'niet begrijper' weet vaak van niets, heeft geen idee wat er speelt en ook geen weet van de mokerslag die hij af en toe uitdeelt met een onhandig geplaatste opmerking. 'Als hij of zij jou eens echt zou kennen'.
Als chronisch zieke loop je nogal eens tegen onbegrip aan en dat kan hard aankomen. Een botte opmerking kan ervoor zorgen dat je bevriest. Je zegt niet dat wat je zou willen zeggen. Je wilt het feestje niet bederven. Je hebt een glimlach op je gezicht en jankt van binnen. Doodmoe word je ervan en verdrietig. Waarom begrijpen ze het niet?
Ik moet zeggen dat ik het zelf niet heel veel meer tegenkom. Ik heb geleerd om op een vriendelijke maar heldere manier over mijn ziekte te communiceren en dat werkt voor mij. Voor wie dat nog lastig vindt schreef ik een brief. Een brief voor alle familie, vrienden, buren en collega's.
Lief familielid, lieve vriend, beste buur en collega,
Wat moet het af en toe moeilijk voor je zijn om mij te zien struggelen met mijn gezondheid. Ik kan mij voorstellen dat het jou een gevoel van machteloosheid geeft als je zo weinig voor mij kunt doen op zo'n moment. En lieve vriendin, wat vind ik het rot voor jou dat ik met regelmaat een afspraak plotseling afzeg, terwijl jij al helemaal in de krul zit te wachten op mij voor ons avondje uit. Lieve familie, wat ongezellig voor jullie dat ik wel eens verjaardagen en familiefeestjes mis. Ik weet dat jullie mij er graag bij hebben en mij missen. Ook voor jou lieve partner vind ik het zo jammer dat jij je vaak zorgen maakt om mij. Ik duik er vaak vroeg in 's-avonds. Ik kan mij voorstellen dat je daar wel eens van baalt. Lief kind wat verdrietig voor jou dat ik niet alles kan wat andere moeders wel doen. Ook van jou, collega en werkgever, kan ik het begrijpen dat het lastig is als ik een dag ziek ben, waardoor mijn werk blijft liggen en dat ik de nodige aanpassingen nodig heb op mijn werk om dit te kunnen blijven doen. Ik begrijp dat het je allemaal soms irriteert, slecht uitkomt, frustreert, verdrietig en zelfs boos maakt dat ik niet meer ben wie ik vroeger was en dat je misschien soms denkt dat ik iets beter mijn best moet doen en een beetje moet doorzetten. Ik snap dat. Wie is zonder oordeel? Ik neem jou dat dus niet kwalijk. Wel wil ik heel graag tegen je zeggen:
Als je mij echt zou kennen, dan zou je weten....
Dat ik mijn best doe om jou zo min mogelijk te belasten met mijn ziekte. Dat het mij verdrietig maakt niet altijd mee te kunnen doen, omdat mijn lichaam dat niet trekt. Dat als het enigszins kan ik wel naar dat feestje kom. Dat ik je mis als ik een poosje uit de roulatie ben. Dat ik zo dankbaar ben dat ik mijn werk kan blijven doen en dat ik vaak toch dat stapje extra zet zonder dat jij dat ziet. Dat ik gek ben op feestjes en gezelligheid. Dat ik het vreselijk vind om jou wéér een avond te moeten laten zitten. Dat ik soms een week of langer moet bijkomen als ik mijn grenzen echt ben overgegaan. Dat ik de ene dag meer energie heb dan de andere, waardoor het lijkt of ik meer aankan dan ik aangeef. Dat je echt niets voor mij hoeft te doen en dat ik je om hulp vraag als het echt nodig is. Dat jij ook met jouw vreugde en verdriet bij mij terecht kan. Dat ik een luisterend oor best fijn vind af en toe. Dat ik het prettig vind als je mij soms dat ene liefdevolle zetje geeft dat ik nodig heb. Dat ik het waardeer dat jij respecteert dat ik niet alles kan wat jij kan. Dat ik weet dat jouw adviezen goed bedoeld zijn, maar dat ik liever een borrel met je drink als ik mij goed voel. Dat ik het waardeer dat jij mijn taken waarneemt als ik een dagje uitval op het werk. Dat het mij handig en fijn lijkt om samen met jou te kijken naar hoe we wel leuke dingen kunnen doen. Dat ik heel graag midden in het leven sta in plaats van aan de zijlijn en dat naar vermogen doe. Dat ik enorm dankbaar ben voor al jouw liefdevolle zorg en aandacht. En niet te vergeten dat ik om je geef en blij
