Jaren geleden was ik bij een natuurarts. Ik had iets gelezen over voeding en chronische ziekten en wilde daarmee aan de slag. Deze man was van het fanatieke soort. Dat zie je aan iemands ogen en hoor je aan de manier van spreken. Ik ging een beetje achterover zitten van schrik. ‘Wortels en knollen’, zei hij gedecideerd. ‘Geen vlees, geen suiker, geen gist, geen brood, geen zoet fruit, geen zuivel.’ Ik mocht wel een glaasje rode wijn bij het eten, waardoor ik weer een beetje van de schrik bekwam. ‘Dus helemaal geen vlees?’, vroeg ik. ‘Een kip eet toch vegetarisch?’, probeerde ik nog grappig te zijn, maar hij was onverbiddelijk. Met lood in mijn schoenen en een aantal peperdure potten met broodnodige pillen verliet ik zijn praktijk. Mijn intrinsieke motivatie was ver te zoeken. Iets zei mij dat dit nu al gedoemd was te mislukken. Valse start. Ik was er niet klaar voor.

Met zonder beesten

Nu, zo’n vijf jaar later, is plantaardig eten populair als nooit tevoren. Ik neig nog steeds naar voorzichtig, want na het ‘vetvrij, broodvrij, glutenvrij, zuivelvrij, koolhydraatvrij en nog veel meer vrij tijdperk’, weet ik het allemaal niet zo goed meer. Vaak moet ik denken aan de generaties voor ons. Aan mijn tante bijvoorbeeld. Zij is van het ‘gewoon alles eten, maar met mate en taart is voor bijzondere gelegenheden’ soort. Niks mis mee. Ze doet het er goed op. Maar ja, ik ben mijn tante niet en mijn lijf vraagt om aandacht en actie. Opnieuw ben ik een zoektocht gestart naar wat goed werkt voor mijn lichaam. Ik weet dat ik van teveel suikers erg moe word en dat zuivel niet mijn vriend is. Dat voel ik en merk ik aan mijn spijsvertering. Dat een slechte darmwerking ook van invloed is op auto-immuunziekten krijgt steeds meer bekendheid. Dat dierlijke producten nadelig zijn voor de darmwerking en ontstekingsbevorderend zijn komt ook vaker naar voren.

Inspiratie en keuzes maken

Ik heb mij ‘schandalig’ gedragen als het op eten aankomt. Veel zoetigheid verdween in mijn mond en zelfs de koekjes voor de kleinkinderen waren niet veilig. Roomijs in de vriezer? Met mijn ogen dicht vond ik het en lepelde het gelukzalig op, ondanks dat ik er een beetje misselijk van werd. Waarom?  Misschien door extra vermoeidheid. Nare nieuwsberichten? Frustratie? Korte termijngenot? Dat laatste zeker denk ik. Wie zal het zeggen. Eén ding weet ik wel: dit moet stoppen. Mijn lichaam verdient beter.

Een bericht op de sociale media van iemand die ik hoog heb zitten, gaf de doorslag. Zij, een kundige, slimme en ook nuchtere vrouw volgt sinds twee jaar een plantaardig dieet met heel goed resultaat. Zij is Reumapatiënt en haar ontstekingswaarden zijn nog nooit zo laag geweest. Daarbij is zij er qua gezondheid veel op vooruit gegaan. Ik werd spontaan een beetje euforisch van dat bericht. Zou het? Kan het? Kan ik het? Wil ik het? Hoe ga ik het aanpakken? Hoe streng ga ik het aanpakken? Rustig aan beginnen of meteen the full monty?

Ik wil niet hysterisch, maar wel met volledige inzet dit experiment aangaan. Voor de zoveelste keer misschien, maar joh, 60x is 20x scheepsrecht en zoals de wijsgeer Confucius al zei :’Onze grootste overwinning is niet dat we nooit falen, maar dat we telkens als we struikelen weer opstaan.’ En die steek ik mooi in mijn zak.

Warme groet,

Pia