Henrik en ik
Ik schrijf dit blog met toestemming van de NVSP op eigen titel. Het is mijn ervaring en het is niet mijn intentie om anderen te pushen of te adviseren. Ik wil delen hoe mijn lijf en geest op een aangepaste leefstijl gaan reageren. De ups en downs. Iedereen moet daar zijn eigen weg in vinden en wat voor de één werkt, kan ongeschikt zijn voor de ander. Er is op dit moment nog geen wetenschappelijk bewijs dat het werkt bij Sjögrenklachten.

Noga, ijs en chocola
'Als ik in mijn buikje kijk, weet je waar het dan op lijkt?
Pap, maar dan een beetje raar, alles door elkaar.
Aardappels met chocola, boontjes met vanillevla,
Waterijs met kaasfondue, aardbeien met jus.’

Misschien denk je nu ‘die vrouw is een beetje de weg kwijt’. De ouders, verzorgers, oma’s en opa’s onder jullie zullen dit liedje van Monique Smit herkennen. Ik zing het alweer voor mijn vijfde kleinkind, terwijl zij haar boterhammetje met pindakaas naar binnen frommelt met haar kleine snoezige vingertjes. Vervang de zin aardappels met chocola, door noga, ijs en chocola en je komt als vanzelf bij mij uit. Ik dacht aan de tekst van dit liedje toen ik het laatste stukje noga in mijn mond propte en ook weer nadat ik de lege ijsverpakking in de kliko dumpte met een grote zucht. Wanneer zal ik het leren? Wanneer komt de dag dat ik noga, ijs en chocola op voorraad kan hebben voor langer dan een dag? Nooit! Nee echt niet. En ga mij niet vertellen dat het wel kan, want ik ben daar jaren druk mee geweest. Vrij eten, ik mocht eten wat ik wilde en deed dat dan ook. Mindful eten, waarbij ik een kwartier met een rozijn in mijn mond heb gezeten om mijn zintuigen te trainen; ik heb het allemaal gedaan. Eigenlijk doe ik het nog steeds wel, behalve die rozijn, maar….dat wat ik echt niet wil eten, moet ik niet in huis hebben is mijn uiteindelijke conclusie. Ik krijg dan last van kleutergedrag, wat wel weer prima bij het liedje past. Henrik noemt het bodemdrang. Het moet op. En zoals iemand eens tegen mij zei: ‘bodemdrang, ik wou dat ik dat met de wasmand had in plaats van met een zak chips.’

Valkuil
Visite is de grootste valkuil (lees: smoes). Ik koop chocola en noga voor de visite, die het vervolgens niet opeten; althans het grootse deel niet. De rest is dus voor Pietje en een beetje voor de man: ‘Piet, wij hadden toch nog chocola? Dat dus.

Nooit  meer op dieet
Op mijn veertigste verjaardag heb ik mijzelf beloofd nooit meer op dieet te gaan. Ik heb dat gevierd met een Bossche bol. Bossche Bol werd mijn middle name, terwijl ik ze eigenlijk zelden eet, maar ja, een imago is snel gekweekt. Vanaf die tijd ben ik beetje bij beetje alle voedsel die ‘verboden’ was weer gaan eten. Met permissie van mezelf. Dat werkte wel. Ik kwam op een gezond stabiel gewicht en genoot eigenlijk voor het eerst echt van eten. Niet meer overeten en niet meer crashen; wat een opluchting. En toch, de drie musketiers moet ik niet in huis halen. Noem het zwak, noem het kleutergedrag, maar het is zoals het is.

Toch weer op dieet?
Wel en niet. Ik zie een grotendeels plantaardig dieet als een kans op misschien wel een betere gezondheid. Als ik de betekenis van het woord dieet opzoek vind ik ‘Een dieet is een samenstelling van voedingsmiddelen. Deze kan aangepast zijn om een bepaald doel te bereiken’. Hee, maar dan zijn we er toch? Mijn doel: beter, leuker, gezonder, fitter. Geen rare en absurde crash diëten, maar een fijne, gezonde leefstijl die bij mij en Henrik past, volgens het 80/20 principe. Het gaat tot nu toe met vallen en opstaan, maar ik struikel steeds minder vaak.

Maartje kijkt mij aan met grote ogen. Ik maak daar uit op dat ik het liedje nog een keer moet zingen. Als ik naar huis ga, zit er pindakaas op mijn blouse, heb ik een glimlach op mijn gezicht en hoor ik Monique Smit zingen.

Groet,

H&IK

Instagram
h.sjogren_enik