Sinds een paar weken ben ik een wandelend cliché. Ik breng tulpen rond, bak koekjes, bak nog meer koekjes, loop een rondje eigen buurt, zigzag door de winkel, volg pijlen, geniet van de zon. Ik moet huilen om alles wat enigszins zielig is en nog harder om dat wat echt erg is. Ik droom de meeste bizarre en angstige dromen en word steevast wakker met een zorgelijk hoofd. Dit alles is wat mij betreft Coronalogisch.

We weten het niet
Alles wat tot nu toe vanzelfsprekend en vertrouwd was, is nu onzeker en raar. Niemand weet hoe morgen eruit zal zien. Dat weten we normaalgesproken ook niet, maar in de 'oude situatie' was dat nog aardig in te schatten. Ik wist bijvoorbeeld dat ik op maandag en woensdag op de twee leukste minimannetjes mocht passen. Dat is nu even anders. Ik zie ze nog wel, maar op gepaste afstand. Ik zoek me suf op internet naar antwoorden die niemand heeft. Kan ik alweer oppassen? Loop ik extra risico door mijn auto-immuunziekte? Hoe groot is het gevaar dat ik die kleintjes besmet? We weten het niet en dat is wat ons onzeker en bang maakt. We hebben geen controle en geen zekerheid. Sommige mensen lossen dit op door hun eigen regels te creëren onder het mom van: 'wat kan mij gebeuren en zo'n vaart zal het niet lopen.' Wie zal het zeggen? We weten het niet....

Dit is het
Wat mij helpt, tussen het koekjes bakken door, is beseffen dat 'dit het is' en dat ik dit moment niet kan  veranderen. Ik kan er mee dealen, maar ik kan er geen mooiere versie van maken. Hoewel...ik kan mijn humeur en gevoelstoestand wel beïnvloeden, zowel positief als negatief. Bijvoorbeeld: afgelopen zaterdag. Ik zal er niet omheen draaien; ik had een slechte ochtend. Nare berichten op het nieuws en doemscenario's in mijn hoofd resulteerden erin dat ik een soort van vastgeplakt zat aan de bank met teveel koffie. Strontchagrijnig was ik en pisnijdig op dat Coronavirus dat de hele wereld in zijn greep heeft. Ik heb dat een paar uur volgehouden, totdat ik het zo zat was. Ik heb mijn jas, mijn man en mijn fiets gepakt en ben gaan fietsen. Zodra ik buiten was veranderde er al iets. Mijn adem zakte naar mijn buik en mijn lijf voelde minder zwaar. We pikten onderweg pioenrozen en tulpen op en zijn bij al onze kinderen langsgefietst om bloemen af te geven. Even een praatje, een blik op onze kleinzoon, een wijntje in de tuin van onze dochter met de zon op onze snuit. De anderhalve meter viel niet eens meer op. Op zondag besloot ik meteen in de ochtend in die positieve modus te schieten. We hebben heerlijk onze handen vies gemaakt in de tuin, om daarna met een voldaan gevoel en weer die zalige zon de rest van de dag lezend door te brengen, onderwijl roepend hoe fijn we het toch hebben.

Dankbaar
Och, weer een cliché en eentje die zo waar is. Dankbaarheid is een ongelooflijk fijn gevoel. En dan heb ik het vooral over dankbaarheid voor niet materiele zaken. De zon, de fluitende vogels, de natuur die op dit moment prachtig is, de lieve mensen om ons heen. Dankbaarheid in combinatie met het besef dat 'dit het is' geeft mij lucht. We kunnen heel hoog en heel laag springen, wat overigens geen kwaad kan met al die koekjes, maar het is wat het is en dat is voor mij Coronalogica.

Wat kan weer wel?
Ik ben begonnen aan een voorzichtige intelligente unlock. Ik mag van mijzelf en met toestemming van de ouders de twee liefsten achter op hun bolletjes aaien. Ook gaat de implantoloog weer aan de slag. Ik heb hem nog nooit zonder operatiekleding en mondkapje gezien dus dat zit wel goed. Ik moet nu dus als de sodemieter gaan douchen, want vandaag begin ik aan het afronden van mijn implantaten avontuur. Ik schreef hierover al eerder twee blogs: 'Mondzorg I en Mondzorg II. Binnenkort de laatste in de serie.

Coronalogisch gezien kan dit weer een goede dag worden. De keus is aan mij. Ik stop wel met koekjes bakken, want de broek zit strak. De zon is even weg en voor het eerst sinds weken heb ik mijn regenjas vandaag nodig op de fiets. Voornemen: ik ga daar niet over zeuren...denk ik. Ik wil blij zijn dat ik kan fietsen en onderweg getuige mag zijn van de natuur die met een zucht van verlichting de regen ontvangt. Zo ga ik het doen. Coronalogica ten top.

Pia