Henrik en ik
Ik schrijf dit blog met toestemming van de NVSP op eigen titel. Het is mijn ervaring en het is niet mijn intentie om anderen te pushen of te adviseren. Ik wil delen hoe mijn lijf en geest op een aangepaste leefstijl gaan reageren. De ups en downs. Iedereen moet daar zijn eigen weg in vinden en wat voor de één werkt, kan ongeschikt zijn voor de ander. Er is op dit moment nog geen wetenschappelijk bewijs dat het werkt bij Sjogrenklachten.

No nonsens
‘Je neemt toch wel een tompouce?’, vraag mijn tante als reactie op mijn mededeling dat ik liever geen suiker eet. Zij is van de no nonsens generatie.

Ze hadden een varkensfokkerij, mijn oom en tante. Ik mocht wel eens mee de varkensverblijven in. Uiteraard dacht ik als kind niet na over het wel of niet eten van vlees. Ik vond de varkens gewoon grappig. Zelfs de penetrante geur die volgens mij dagen in mijn neus bleef hangen nam ik voor lief. Ik heb vast ook wel eens één van die varkens gegeten bij mijn oma, die er overheerlijke sudderlapjes van maakte op haar petroleumstel. Mensen konden zich toen waarschijnlik niet voorstellen dat na zo'n 50 jaar de bordjes anders gevuld zouden worden bij een grote groep mensen. Ook een verschil met die tijd in vergelijking met nu was de matigheid waarmee gegeten werd. Ik hoor mijn tante Mia nog zeggen: 'roomboter is voor het weekend, gebak is voor verjaardagen. Bij de koffie werd er, een vaak zelfgebakken, koekje geserveerd. Tussen de middag stond er een degelijke prak op het menu met een schaaltje vla of yoghurt na. 'S-avonds boterhammen met ham, worst, kaas en vooruit, eentje met hagelslag. Ik denk dat ome Cor misschien nog wel een lekker slaapmutsje nuttigde. Of dit per definitie een ideaal voedingspatroon was wil ik niet beweren, maar toegeven, dit was toch vele malen gezonder dan de verpakte rommel en de overdaad aan junk- en gemaksvoer die in deze tijd naar binnen geschoven wordt? Alles was vers. Mijn oma had een moestuin. Zij at voornamelijk onbewerkt en meestal zelf ‘gekokkereld’. Die tijd is voorbij en nu zien veel mensen en medici in dat het broodnodig is mensen bewust te maken van het belang van gezonde leefstijl, omdat de algehele gezondheid van de mensheid achteruit holt. Dat komt natuurlijk niet alleen door de voeding. Een gezonde leefstijl is meer dan groenten en fruit op het menu. Dat leefstijl van invloed is op mijn welzijn heeft mijn lijf mij wel duidelijk gemaakt de afgelopen 10 maanden. Dus hoe gaat het nu met Henrik en mij?
Ik wil nu heel hard héél goed roepen, maar dat is overdreven. Wel veel beter. Beetje bij beetje voel ik veranderingen ontstaan.

Perfectionisme versus consistentie
Ik begon heel enthousiast en met een perfectionistische gulzigheid aan mijn nieuwe leefstijl. Alles aan dierlijke producten knikkerde ik mijn huis uit. Ik trok de touwtjes stevig aan. Omdat ik ze zo strak trok, liet ik ze soms keihard vieren. Logisch. Te hard, teveel, te snel. Maar, en dat is grappig en belangrijk, na het loslaten bleek iedere keer dat er toch weer een stukje gezondere leefstijl bleef hangen. Ik ben meer groenten en fruit blijven eten bij elke maaltijd. Vezels staan hoog op de prioriteitenlijst. Ik eet geen vlees meer, drink nagenoeg geen alcohol en eet af en toe een visje. Mijn suikerinname is behoorlijk verminderd en wát ik eet moet minimaal een 8 waard zijn. Dierlijke zuivelproducten zijn vervangen door plantaardige op hier en daar een stukje kaas na als af en toetje. Ik loop veel meer, slaap goed en pak ontspanningsmomenten. Kortom, alles wat ik aan 'gezond' heb toegevoegd is er nog. En dat betekent, heel simpel gedacht, dat ik minder gezonde zaken veel minder eet en doe. In het boek ‘Plants for health’, een leefstijlboek op basis van wetenschap, schrijft Wendy Walrabenstein onder meer over perfectionisme versus consistentie. Mijn ervaring is dat perfectionisme nogal eens resulteert in opgeven of doorslaan. Perfectionisme is een fijne eigenschap als je een beroep uitoefent waar mensenlevens mee gemoeid zijn. Als het op voeding aankomt leidt het ook wel tot verstoord eetgedrag. Eten wordt een gedoe; een ongezellige bezigheid vol stress. Bij een consistente leefstijl bestaat er een vanzelfsprekend ritme. Niet perfect, wel altijd. Beter 80% levenslang, dan een halfjaar 100% volle bak en terugvallen naar daar waar je niet wilt zijn. Ik denk dat H&Ik hier inmiddels zijn en dat voelt verdorie toch goed!

Waar staan we nu?
Knieartrose niet meer voelbaar.
Suikerdip verdwenen.
Wandelen in plaats van een tukkie doen in de middag.
Goed slapen.
Meer energie op de dag. Nog steeds vroeg naar bed,
maar dan wel een volle dag actief met rustmomenten.
Geen maagklachten meer. Wel wat winderig, oeps,
maar dat mag de pret niet drukken. (lang leve de peulvruchten.)

Binnenkort ga ik weer op de koffie tante Mia.
Ik denk nog even na over welk taartje ik meeneem.
Groet,

H&I
Instagram: h.sjogren