Kleur

Misschien ben ik aangestoken door mijn kleindochters liefde voor kleur. Zij zijn idolaat van regenbogen, Unicorn’s en prinsessen in zuurstokkleurtjes. Ik wil blij en vrolijk. Ik wil kleur. Kleur in mijn kleding, kleur in mijn huis, kleur in mijn hoofd. Dat laatste klinkt raar, want hoezo kleur in mijn hoofd?

De afgelopen jaren merkte ik dat mijn gedachten regelmatig grijs kleurden. Niet zwart, maar toch wel lekker grijs. Terugkijkend weet ik ook hoe dat komt. De wereld leek een stukje grijzer. De Coronapandemie, ziekte van mijn man en de toenemende verharding in de wereld maakte dat ik zorgelijk werd; grijzer. 'Je bent ook een gevoelig mens', concludeerde mijn huisarts jaren geleden. Hij relateerde die karaktertrek aan mijn fysieke klachten, die toen nog niet Sjögren heetten. En ja oké, als je een karakter hebt dat samengesteld is uit hoog gevoeligheid, perfectionisme, een chaotische brein, en daarbij iets te empathisch bent, dan hoef je geen raketgeleerde te zijn om te begrijpen dat deze eigenschappen met elkaar op de vuist gaan. Tel daar een systemische ziekte bij op en de kermis is compleet met flitslicht en al. En voor je nu denkt: ‘goh, zij begint het nieuwe jaar gezellig'. Het verhaal wordt beter. Kleurrijker.

‘Zullen we de keukenkastjes een kleurtje geven?’ opper ik bij mijn man. Hij kent mij en weet dat het altijd even duurt voordat ik überhaupt een kleur heb uitgekozen. Dus zijn ‘ja hoor, zoek maar verf uit’, komt heel spontaan. Hij heeft nog even de tijd. Waarschijnlijk houdt hij wel rekening met een heftige kleuruitspatting. Jaren geleden had ik ook zo’n bui en in no time was alles geel. De muren, kozijnen, deuren; alles. Daar werd ik toen vrolijk van en tja ‘happy wife, happy life’, zal hij gedacht hebben. Nu gaat het er iets genuanceerder aan toe. Het begon met kleur zien.
Ja, precies zoals ik het zeg. Kleur zien, daar waar ik eerst dacht dat het er niet was. Neem nou de donkere dagen voor Kerst.

‘Wat is het somber buiten he?’, hoorde ik om mij heen. Het was inderdaad grijs, maar als je goed oplette was er kleur. Zo wandelden wij op één van die donkere dagen in een recreatiegebied. Het was koud, grijs en miezerig en al wandelend zag ik hoeveel kleuren mist eigenlijk heeft. Door de verdorde, maar nog steeds kleurrijke rietstengels zag ik de mist over het water hangen en die was alles behalve grijs. Ik bespeurde geel, blauw en roze. Het groen van het mos, dat zich niet laat verdorren, stak prachtig af tegen de bijna vergane herfstbladeren. Het miezerde constant en ik moest mijn bril regelmatig droogmaken om niets van deze pracht te missen. Hoe iets kleins zo groots kan zijn. En dan kom ik toch ook weer terug bij Sjögren, want is het altijd mogelijk om kleur te blijven zien op de minst goede dagen? Ik moet hierbij vaak denken aan een jonge vrouw, die ik op Instagram volgde. Eva, 26 jaar, ongeneeslijke longkanker. Die meid was zo’n inspiratie voor velen. Zij bleef midden in het leven staan tijdens haar ziekte en was zelf zo kleurrijk en vrolijk dat zij overal kleur moet hebben gezien. Zij nam ‘geen voorsprong op verdriet’, vertelde ze en die uitspraak heb ik meegenomen het nieuwe jaar in. Eva heeft het nieuwe jaar niet gehaald. Wel liet zij veel moois achter. Ik weet niet hoe het morgen is. Ik weet niet hoe de toestanden in de wereld zich zullen ontwikkelen. Ik weet niet of Sjögren heftiger zal worden. Ik weet alleen dat het vandaag is. En vandaag zie ik kleur.

Mijn man kocht voor onze 47 jarige ‘verkeringsdag’ tulpen in diverse kleuren. Naast dat deze met liefde zijn gekocht, zal hij ook gehoopt hebben dat het voor nu even kleurrijk genoeg zal zijn in huis. Ik leg de verfstalen nog even weg.k wens jullie een fijn voorjaar met alle kleuren van de regenboog.

Pia