Ze huilt langdurig, hard en gepassioneerd. Mijn nieuwe buurmeisje heeft met nog een aantal kinderen haar intrek genomen in het nieuwbouwproject grenzend aan onze tuin. Ook spelen ze graag verstoppertje, hobbelen rond en rijden met fietsjes op de parkeerplaats met bijbehorende kindergeluiden.

Allemaal logisch en het herinnert mij aan de tijd dat onze kinderen klein waren en wij omringd waren met oudere buren. Wij waren toen de ‘herrieschoppers’ besef ik nu. Maar ja, ik met mijn overprikkelde Sjögrenbrein moet er toch even van slikken. Want waar het eerst stil was, is dat nu niet meer. Oplossingsgericht als ik ben ging ik op zoek naar een manier om zonder stress buiten mijn boek te lezen en naar de vogeltjes te luisteren. Nou, en dat is gelukt…

Nee, ik heb niet de kinderen bang gemaakt en weggejaagd. Ik ben een aardige buurvrouw. 

Wel deed ik mijzelf oordopjes cadeau met let op, daar komt ie... noise cancelling. Wat een uitvinding. Naast de wasdroger en E-bike mijn nieuwe vrienden. Gisteren was weer zo’n moment. Buurmeisje had een teleurstelling te verwerken en dat stak zij niet onder stoelen of banken. Ze liet het gaan en deelde haar frustratie met  de hele buurt. Toen het aantal decibel voor mijn oren de grens overschreed vluchtte ik naar binnen en griste het duo Kalm en Rustig, zoals ik ze noem, uit hun doosje. Ik plaatste de dopjes in mijn oren en zakte gelukzalig onderuit. Het geluid werd zoals beloofd uitgeschakeld. 
In Spotify heb ik een fijne lijst met vogel- en natuurgeluiden en dat maakt mijn zelf gecreëerde paradijs compleet. Soms zet ik zee geluiden aan. Dan moet ik wel mijn ogen sluiten om het geloofwaardig te maken.

Ik zie dat er inmiddels weer een kleine ‘schreeuwer’ geboren is bij de nieuwe bewoners. Welkom kleine man.
Ik wens je veel geluk, huiluurtjes en speelplezier. Ik kan je hebben. Noise cancelling on.

Pia