Kerst
Het is 1e kerstochtend. Ik word wakker van de galmende klokken van de kerk aan het einde van onze straat. Ik rek mij na een verkwikkende slaap gelukzalig uit en stap onder mijn warme dekbed vandaan. In mijn rode kerstpyjama met bijpassende sloffen loop ik de trap af naar beneden. Het sneeuwt. Natuurlijk sneeuwt het. De haard en de kaarsjes branden. De kerstboom schittert. Mijn neus volgt de geur van vers gezette koffie en mijn man is de tafel al aan het dekken voor ons traditionele kerstontbijt met het hele gezin. Dit is waar Kerst om draait toch? Samen zijn, samen eten, samen lachen en samen wandelen. Vanavond wordt er een nog langere tafel gedekt, want tante Heleen, oom Karel en uiteraard buurman Bos schuiven ook aan. Er wordt gekookt. Er worden kerstliedjes gezongen. Hard en vals, maar dat geeft niet. De spelletjes komen op tafel, waarbij oom Karel en buurman Bos, ook geheel volgens traditie, ruzie krijgen over de woordwaarde bij het spelletje Scrabble. Tante Heleen moppert ondertussen op het weer, op haar steunkousen, de vallende naalden van de kerstboom en de soep, die volgens haar heter gegeten dient te worden. Mijn kerstpudding is als altijd mislukt en het zweet staat op mijn voorhoofd. Geeft allemaal niets. Het is Kerst. We zijn samen en hebben het goed.
Wat doen we met de kerst?
Dan schrik ik wakker. Dit keer niet van het van kerstklokken, maar van het pingeltje dat aangeeft dat er druk gecommuniceerd wordt op de familie app. ‘Wat doen we nou met Kerst?’. ‘We moeten spreiden zeg ik’. He nee, getsie, dat is niet gezellig’, zegt kind 1 en komt onmiddellijk met een oplossing: ‘We zoeken een dode muis en houden een uitvaart’, want met Kerst moeten we samen komen? Kind 2 oppert nog het idee om en dan te vieren In het grootste huis, met de gordijnen dicht. We zijn tenslotte maar met twee mensen teveel. Er worden legio ideeën in de groep gegooid. Sommige te erg om hier te vermelden…
Samen
Waar het in dit verhaal op neerkomt is dat we met elkaar de feestdagen veilig doorkomen, zodat we ergens in het nieuwe jaar voor een groot deel virusvrij of in ieder geval immuun zijn. Nog belangrijker vind ik het dat wij ons verstand en empathisch vermogen gebruiken voor hen die zo hard getroffen zijn. Achter de maskers in de ziekenhuizen lopen ontelbaar veel zorgmedewerkers zich de benen uit het lijf. Veel mensen met Corona zijn doodziek en moeten langdurig herstellen of erger nog, zij overlijden. De horecazaken zijn niet zeker van hun voortbestaan. Oude mensen zijn angstig en eenzaam. Er wordt ons niets afgenomen. Er wordt ons naar mijn mening een uitweg geboden uit een nachtmerrie. Ik weet niet hoeveel mensen zijn dag en nacht bezig om met een oplossing te komen. Ga er maar aan staan. Om die reden alleen al is er geen haar op mijn hoofd die ook maar overweegt de regels te negeren.
Gelukkig hebben wij verstandige kinderen die een kleine teleurstelling aankunnen als het er op aankomt. Maar ja, tante Heleen, oom Karel en buurman Bos dan hoor ik je denken.
Ook dat is geen probleem, want die zijn al jaren hemelen. Ik had een droom over een ver verleden, waarin we nog met twintig man aan één tafel konden zitten en mochten knuffelen. Dat knuffelen komt wel weer. Die twintig man aan mijn tafel weet ik zo net nog niet. In dat verre verleden was ik namelijk ook ietsje jonger en een tikkie gezonder. Voor nu tel ik mijn zegeningen. Ik trek daar hier en daar wat narigheid vanaf en wat blijkt is dat ik nog ruim in de plus sta.
Hoe de feestdagen er ook uit gaan zien, ik hoop dat je het fijn hebt en kan genieten van wat nog wel kan. Die kerststol pakken ze je niet af en de glühwein ook niet.
Ik wens jou en je liefsten een heel fijn kerstfeest, met veel lichtjes en wandelingen in de sneeuw of in de regen onder moeders paraplu. En dan hoop ik dat ik je hier weer tegenkom in het nieuwe jaar, waarin we het virus eronder krijgen en terug kunnen kijken op een heel apart, bijzonder en voor velen heel zwaar jaar.
Lieve groet
Pia
