Sinds een tijdje ben ik in de wandelmood. Om mijn zinnen te verzetten en het lijf uit te dagen. Juist als ik geen zin heb ga ik. Bewegen is wat mij betreft een moetje. Het gaat niet om de afstand of het aantal stappen. De intentie is dat ik er van opknap en blij van word. Meestal lukt dat.
Bijles met koekjes
Dus ook op deze zondag trek ik de sportieve schoenen aan, zet lekkere muziek op mijn oren en begin te lopen. Zodra ik het centrum uit ben en het kruispunt oversteek komen de herinneringen als vanzelf naar boven. Hier was mijn lagere school. Ik zie het plekje waar het knikkerputje was. Ik had mijn knikkers nooit lang in bezit. Ik herinner mij de geur van de klas en zie het keukentje voor me, waar ik als zesdeklasser koffie mocht zetten voor de leerkrachten. Ik richt mijn blik naar de overkant van het water en zie hem weer lopen. De jongen met de spijkerbroek en het blauwe truitje. Ik weet niet meer hoe hij heette, maar ik voel weer die spannende verliefdheid die een twaalfjarige kan hebben. En ook de teleurstelling als hij er een keer niet liep. Een melancholisch bedroefd gevoel was dat. Zo puur en zo heerlijk. Als ik verder loop passeer ik de grote supermarkt. Vroeger waren daar de slager, de drogist en de speelgoedwinkel in gevestigd. In die speelgoedwinkel kocht ik, zodra ik voldoende gespaard had, van mijn zakgeld een nieuw leesboekje. Al lezend liep ik dan naar huis om het daar in één ruk uit te lezen op mijn groen met oranjekleurige kamertje in mijn rotan stoel. Mijn blik gaat naar het huis van juffrouw Ouwerda die mij met engelengeduld het berekenen van breuken probeerde uit te leggen tijdens een bijles bij haar thuis, met thee en koekjes. Aan de overkant was het buitenzwembad waar alle buurtkinderen lange zomers, weer of geen weer, zwommen en spekkies en dropstaven kochten. Waar we bibberend met een boterham pindakaas en soms een patatje in onze handdoek gedoken op het gras zaten. De geur van chloor dringt mijn neus weer binnen. Het is bizar wat een oude vertrouwde omgeving met je doet na zoveel jaar.
In de put
Dan daal ik af ‘de put’ in, waar onze flat stond en nog steeds staat, zij het met nieuwe bewoners. ‘De hol af’ noemden wij dat. Ik weet nog precies waar de hobbels in de stoep zaten als ik aan het rolschaatsen was. Of het de leeftijd is of de Corona die langzaam steeds meer in ons systeem lijkt te wortelen weet ik niet, maar opeens schiet ik vol. Links is de vijver. Er gebeurde van alles op die vijver. Ik zat er in de graskant met mijn eerste vriendje, ik voer er rond in mijn roeibootje onder de fontein door, die er toen nog was. Voor mijn gevoel waren we er hele winters aan het schaatsen. Mijn vader tilde mij dan naar de overkant om mijn ijzers niet te beschadigen. Van die lekkere ouderwetse Friese doorlopers had ik. Uren heb ik ook zitten vissen met hem in die vijver. Ik heb zelfs een wedstrijd gewonnen, waarbij mijn vader de maden aan het haakje deed en de vissen extra bijvoerde of zijn leven er vanaf hing. Vond ik niks aan, maar ik deed hem er een plezier mee wist ik. Ik zie ons balkon, waar we met Koninginnedag met zijn allen het ‘vijverprogramma’ bekeken. En waar tijdens de 5 mei viering uit het waterorgel op dezelfde vijver ‘We’ll meet again’ klonk. Ik denk aan mijn vader die bijna altijd in zijn garage aan het klussen was in zijn stofjas; zijn brilletje laag op de neus. In gedachten zie ik mijn moeder op het balkon. Ze gooide een kwartje naar beneden als de ijscoman langs kwam. En als het warm weer was stonden er zwembadjes onder aan de flat die vanaf het balkon door de moeders gevuld werden met water. Er woonden in die tijd veel jonge gezinnen en wij kinderen waren altijd buiten. Fijne tijd. Een stukje verderop woonde mijn beste vriendinnetje. Bij haar thuis had ik mijn eerste ervaring met kleurentelevisie en macaroni.
Al lopend besef ik dat er op elke 50 meter wel een herinnering ligt. Ik vraag me alleen af waarom ze juist nu zo helder zijn en waarom het mij zo raakt. Misschien toch de leeftijd? Bij een vrouwspersoon van 50+ willen de emoties het nog wel eens overnemen. De mooie muziek op mijn oren zal ook een rol spelen. Ik wil ineens zo graag even die flat in lopen en een bakkie doen bij mijn ouders. Dat zal niet gaan helaas; zij zijn beiden al overleden en dus loop ik verder en neem mijn herinnering weer mee ‘de hol’ op, ‘de put ’uit.
Fijne jaarwisseling allemaal!
Pia
