Fysio, ik kon er wel gek van worden. ‘O jee,’ zegt Itze, ‘waar moet ik je dan nu naar toe brengen?’ ‘Breng me dan maar naar Franeker (psychiatrische inrichting), dat hebben we nog niet gehad.’ Maandag naar de huisarts voor een lab briefje en waar het hart vol van is stroomt de mond van over. ‘Als een keer in de week fysio ook teveel is stop je er toch mee. Je bent je eigen baas.’ Dat heb ik net even nodig. Dinsdag de knoop doorgehakt, ik stop met de fysiotherapie. Woensdag voel ik me tien pond lichter.
Vrijdag halen we ons hondje op. Als we met haar naar buiten lopen, breekt de zon door. En voor het laatst naar de fysiotherapeut. Ik leef met beperkingen en wil niet teveel verplichtingen hebben. De tijd en ruimte die er wel voor me is, wil ik graag invullen op een manier die bij mij past en met dingen die ik leuk vind. De stijgende lijn die er sinds de medicijn verandering inzit, ruikt naar meer. Als er maar energie is ga ik vanzelf wel meer doen. Mijn hoofd kan wel beredeneren dat fysio goed kan zijn, maar mijn gevoel zegt nee.
Leven met Sjögren betekent flexibel zijn. Als boodschappen halen ’s ochtends niet lukt ga ik in de middag. Fysio op afgesproken tijd, moeten presteren terwijl het op dat moment beter is van niet. Ik ken mezelf, ga dan gewoon mijn best doen, meer dan goed voor me is en kom mezelf dan later gigantisch tegen. Soms heb ik een schop onder de kont nodig, soms is een stok achter de deur genoeg, maar voor zover mogelijk wil ik graag eigen baas blijven.
De fysiotherapeut heeft er begrip voor. Ik zal de reumatoloog vertellen dat ik het geprobeerd heb en er mee gestopt ben. Conditie opbouwen, niet onder begeleiding van de fysio maar met onze hond. Mocht ik nog vragen hebben of me bedenken dan mag ik de therapeut altijd bellen en terugkomen. Een hand, bedankt en toen naar huis. Klaar.
En nu hebben we een hondje. Het is even wennen, nieuwe geluiden in huis. Het scharrelt gezellig rond en hoorde er al heel snel bij. Een puppy kost tijd en energie en dat steken we er met liefde in. Maar heel eerlijk heb ik ook al eens gedacht, waar zijn we aan begonnen. ‘Ze is een blokje om geweest,’ vertel ik enthousiast als we thuis komen. Om me later te realiseren dat ik dit stukje ook heb gelopen. Thuis houden we elkaar gezelschap. Ongelofelijk hoe snel je je aan zo’n beestje gaat hechten. Als iemand met haar uit is, denk ik lekker rustig. En even later de gedachte, nu mogen ze ook wel weer terug komen.
Wij slapen beneden, de hond in de bench bij de achterdeur. De tweede dag, vijf uur ’s morgens, hondje plasje, baasje plasje, vrouwtje plasje. Iedereen weer op zijn en haar plaats. Gaaap, het is erg vroeg. ‘Foei Roelie, stil. Ze hoort alles.’ Oeps, sorry. Ik moet nog veel leren. Een mens leert uit ervaring. Boven dit stukje zou ik Sjögren en Fysiotherapie zetten, maar gekozen voor onze hond, Sanka.
Augustus 2003.
