Mist
26 december zitten we nog midden in de gezelligheid, bij een brandende kachel kerst te vieren. 
27 december kom ik rond acht uur naar beneden en tref mijn grijnzende man
aan: ‘Mogge mevrouwtje, we zijn begonnen.’ Alles wat mij enigszins aan kerst doet denken is weg. En in no time ook alles wat mij enigszins aan huis doet denken. De sloop, die altijd voorafgaat aan de wederopbouw, gaat van start. Leuk! Ik heb er zin in….
Het plan
Driekwart jaar geleden hebben we dit plan bedacht. We besloten hier te blijven wonen tot ze ons wegdragen. Nog één keertje maken we dit huisje helemaal naar onze zin. De impact van eerdere verbouwingen was ik een beetje vergeten. De stof, de puinzooi, het alles kwijt zijn en nergens meer kunnen lopen van de troep, de kou, want werklui hebben het altijd warm dus de verwarming gaat uit, de felle verlichting en de ‘dingetjes, die even geregeld moeten worden. En voor het gemak vergat ik ook maar even dat ik ook patiënt ben met een lijf dat eigenlijk niet zo heel veel kan verdragen. Verstand op nul en gaan was het briljante idee.
Niet gepland
En dan gaat alles zoals we het niet hadden gepland. Zoals het hele leven gaat eigenlijk. Mijn man raakt behoorlijk geblesseerd op de derde dag van de verbouwing en de stukadoor besluit een week later te komen, waardoor alles opschuift. Ik heb voor deze periode een klus aangenomen die ik tussen de (bouw) bedrijven door op een rustig plekje in huis zou gaan uitwerken. Tuurlijk! Ik heb een deadline en dan….word ik ziek. Een venijnig virus nestelt zich bij mijn evenwichtsorgaan; de wereld draait en mijn hoofd draait mee. In bed probeer ik zoveel mogelijk te werken aan mijn opdracht en ondertussen wordt er beneden flink op los getimmerd en gezaagd. Allemaal voor een goed doel houd ik mijzelf voor. Niet zeuren, niet klagen. We slaan ons erdoor. Mijn man is geen pieper en werkt ondanks hevige pijn door, zo goed en kwaad als dat gaat. Ik probeer dat ook en hou me sterk. Mijn probleempjes zijn niets vergeleken bij zijn blessure. En natuurlijk lukt het uiteindelijk allemaal. Schouderklopje voor mezelf en weer door, dacht ik!
Ik weet het niet meer
Net als ik denk dat alles weer een beetje normaal is trekt er een mist op in mijn hoofd met een zicht minder dan 50 meter. Dikke vette mist. Ik ben een compleet warhoofd. Ik hoor mezelf constant zeggen :’ik dacht dat ik dat gedaan had en stel vragen waarop ik net het antwoord heb gekregen. Ik kan niet meer op namen en woorden komen en ieder beetje licht en geluid irriteert me. Het is op. Ik ben op. Het hoogte/dieptepunt bereik ik tijdens een winkelmoment met mijn dochter bij de super. Daar waar ik normaal gesproken routinematig afreken bij de scankassa, kom ik er nu niet uit. Ik staar naar het beeldscherm alsof ik het voor het eerst in mijn leven zie. Ik ben alles kwijt: mijn bonuspas, mijn bankpas en ik weet niet meer hoe ik dat kreng van een apparaat moet bedienen. Ik krijg van de weeromstuit ook nog een opvlieger en voel de neiging opkomen om hard te gaan huilen. Een behulpzaam winkelmeisje kijkt mij vriendelijk aan en kijkt meelevend naar mijn dochter. Zij legt mij op duidelijke toon uit hoe ik nu verder moet. Schat van een meid om een licht dementerende vrouw zo geduldig te helpen, want ja, dat is wat zij gedacht moet hebben. Zeker toen ik al mijn pasjes ‘ineens’ uit mijn tas toverde en verbaasd riep:’ Hoe kan dat nou? Ze zaten er echt niet in.’
Vraag is nu of ik moet uitleggen wat hier nou de oorzaak van is? Ik denk zomaar van niet. Oh en mochten jullie het willen weten; mijn huis is mooi geworden. De aannemer is hersteld en de kachel brandt weer. Ik zet de kerstboom terug en ga een week lang liggen op mijn nieuwe bank met de gordijnen dicht en met afstandsbediening, thee en chocola binnen handbereik tot de mist wegtrekt.
Pia
