Meewind
Het is koud langs het water. De stevige wind doet het nog kouder aanvoelen. Met mijn handen diep in mijn zakken en mijn sjaal strak om mijn nek laat ik mij voortduwen door de wind. ‘Kunnen we een weg zoeken naar de auto met nog steeds de wind in de rug? ’, vraag ik mijn man. Voor hij antwoord kan geven schiet ik zelf in de lach. Altijd wind mee is onmogelijk als je ergens wilt afslaan of terug wilt naar waar je vandaan komt. Of het moet zo zijn dat de wind plotseling verandert van richting. Dan heb je mazzel.
Tegenwind
Het afgelopen jaar ging het mij fysiek niet voor de wind. Niets levensbedreigends, wel zo vervelend dat het mij behoorlijk beperkte om het leven te leven zoals ik het had bedacht. Niets nieuws onder de zon, gewoon lastig. De wind zou wel weer een beetje gaan liggen zoals altijd.
En toen kwam de orkaan
Net op het moment dat ik dacht dat dit een behoorlijk briesje was kwam de orkaan. Mijn man kreeg een ernstige diagnose. Een tegenwind die wel levensbedreigend kon zijn. Voor wie dat heeft meegemaakt is uitleg niet nodig. Voor wie het niet kent: wereld op zijn kop, bodem onder voeten weg, wanhoop, angst, verdriet, het meest om onze kinderen, boosheid, al wist ik niet precies naar wie dat gericht was. Waar een mens normaal gesproken zo’n 70.000 gedachten per dag heeft, waren het er nu misschien wel 700.000 en niet de meest positieve in eerste instantie. Wel waren we al snel grensverleggend bezig om steeds een antwoord op een vraag te aanvaarden en door te gaan naar de volgende stap. Is het kwaadaardig? Ja. Is het een agressieve vorm? Ja. Kan er nog wel geopereerd worden? Ja. Zijn er uitzaaiingen? Nee. Zucht. Oké, de wind in de rug keerde terug. Gaat de operatie naar wens? Ja. Hoe verloopt het herstel? Boven verwachting. Hoera!
Het gekke is dat ik al die maanden helemaal niet bezig ben geweest met mijn eigen lijf. Ik was zuster Clivia en alleen maar dolgelukkig dat mijn man gewoon naast mij op de bank zat en dat hij zijn kleinkinderen naar alle waarschijnlijkheid nog heel lang kon knuffelen. Sjögren leek uit beeld te zijn. Flauwekul natuurlijk. Een mens is nu eenmaal in staat prioriteiten te stellen als het er op aankomt en blijkt dan sterker dan hij of zij zelf dacht. Sjögren is er nog steeds. De mindere dagen ook, maar het voelt niet meer als tegenwind. Het is gewoon wind en de kunst is denk ik om mee- en tegenwind mee te nemen in je leven.
Het is nog steeds waterkoud, maar ik warm mijn hand in de zijne. We kijken elkaar regelmatig aan, woorden zijn overbodig. Het is een paar weken na de operatie en hier lopen we alweer. Dankbaar. Met de wind in ons gezicht gaan we richting huis.
Pia
