De huisarts stelde toxoplasmose vast. Volgens de reguliere geneeskunde is er niets aan te doen. Zie het maar als Pfeiffer, het lichaam moet het zelf opruimen. Het kan een jaar duren of twee jaar, maar het gaat weer over. Mijn edelsteentherapeute gaf me een hematiet, deze zorgt voor bloedzuivering bij infecties en drukt ongewenst bezoek de kop in. ‘Drie maanden en dan ben je de toxoplasmose kwijt,’ zei de therapeut. Er werd flink opgeruimd van binnen en heel langzaam merkte ik dat er wat meer energie kwam. Edelsteentherapie is voor mij een waardevolle aanvulling op de reguliere gezondheidszorg.
Oma van der Meer komt oppassen, wij gaan met z’n tweeën er even tussen uit. ‘Kan het wel doorgaan? Ik ben echt niet fit.’ ‘Al ga je daar vier dagen alleen maar op bed liggen en naar de zee kijken. We gaan wel,’ was Itze zijn reactie. Slik. Je hebt gelijk. We gaan, niet voor jou niet voor mij maar voor ons.
Een appartement in de duinen. De deur wijd open en plassen met uitzicht op zee. Dat hebben we thuis niet. Er was rust, ruimte en tijd voor elkaar. We moeten even helemaal niets. tze haalt de auto van de parkeerplaats en bij de deur van het appartement stap ik in. Hij rijdt zover als mogelijk is naar het strand en daar stap ik weer uit. Bij de zee, voeten in het zand, het hoofd in de wind en de gedachten op oneindig. Lekker uitwaaien. Wat is er weinig voor nodig om gelukkig te zijn. Een rondje om het strandpaviljoen met halverwege een stop voor een natje en een droogje.
Zondag 6 oktober 2002. De zee, we kunnen er geen genoeg van krijgen. Elke golf een deel van de zee. Ieder mens een deel van het leven. De golven maken het leven interessant. De mensen maken het leven boeiend. Ieder zijn eigen verhaal. Zonder golven was de zee een vlakke massa. Zonder mensen was het leven saai. De ene mens helpt de ander, samen op weg naar hetzelfde einddoel. Met als basis de liefde die ons met elkaar verbindt. En ook als mijn golfje is aangespoeld zal de zee altijd golven naar het strand brengen. Dat is denk ik de kracht van het leven, dat het altijd doorgaat. De woorden komen als vanzelf uit mijn pen. En nu ga ik me aankleden, we gaan naar buiten, naar het strand en de zee.
Dr. P gooide het notitieblaadje in mijn dossier weg. Hij ging volledig voorbij aan het feit dat ik gebeld had. ‘Toxoplasmose? Wie zegt dat?’ De bloeduitslagen wezen erop dat mijn onrustige Sjögren wat tot rust lijkt te komen.
Ik heb mijn gevoel gevolgd en de overstap gemaakt naar het AZ in Groningen. Bij een chronische ziekte vind ik niet alleen de behandeling belangrijk, maar de begeleiding ook. Ik ben geen bloedbeeld waar medicijnen op ingesteld moeten worden. Ik ben Roelie en ik heb Sjögren. In dit ziekenhuis is een Sjögrenteam van specialisten die samenwerken. De reumatoloog schreef kalktabletten voor ivm prednison gebruik. Er volgde een vaatonderzoek aan voor het fenomeen van Raynoud. Bij mondheelkunde bleek dat mijn speekselklieren niet meer werken. Een droge mond, altijd water binnen handbereik en een afbrokkelend gebit. Een mondspray en gel ter verlichting om uit te proberen en verder een recept mee voor fluoride tandpasta. Droge ogen, voor mij niet problematisch. De oogarts denkt er anders over. Hij geeft een recept mee voor druppels en gel om te voorkomen dat mijn hoornvlies nog verder beschadigd. Voor vaginale klachten een verwijzing naar de gynaecoloog.
Dr. P had al een brief ontvangen van het AZ. Jammer, ik had het hem liever persoonlijk verteld van mijn keuze. Hij waardeerde het dat ik afscheid van hem kwam nemen. Met een handdruk sloten we een periode af.
In februari 2003 heb ik mijn dagboeken gepakt en ben gaan lezen. Al dat schrijven is voor mij een uitlaatklep geweest. Dat heeft me toen erg geholpen en nu deed het lezen ervan me erg goed. Er kwam een rust over me heen. Het gaf me inzicht. Ja, zo is het gegaan. Veel kwam er omhoog. Itze, mijn grote steun en toeverlaat. We hebben geleerd elkaar ruimte te geen als de ander dat nodig heeft. Samen zorgen we ervoor dat de kinderen zo weinig mogelijk last hebben van mijn beperkingen. We maken het beste ervan en we halen eruit wat erin zit. Oliebollen bakken en naar de film van Harry Potter? Dan offer ik me op voor het algemeen belang en kies voor de oliebollen. De jongens gaan dan met z’n vieren op stap. Drie heel verschillende kinderen. Ze reageren naar karakter en leeftijd op deze nieuwe situatie in ons gezin.
Een arts die niet mijn dokter bleek te zijn. Gezinshulp. Gemengde gevoelens, van potverdorie ik wil toch zeker zelf mijn ramen wassen tot ik ben blij dat je er bent. Van iemand die de ramen niet waste als ik er om vroeg, tot iemand die in haar vrije tijd de ramen ging wassen als ik er niet om gevraagd had. Een week na mijn ontslag uit het ziekenhuis belde ik een verjaardagsvisite af. Mijn vriendin uitgelegd dat ik niet in staat was om te komen. ‘Je doet helemaal niets, je kunt daar wel dood gaan op dat bed,’ zei ze boos. ‘Geloof me, ik zou wel willen maar kunnen is een heel ander verhaal.’ Ze wou me helpen maar het pakte verkeerd uit. We kregen ruzie. Later is het uitgepraat en bijgelegd.
Ik denk dat het belangrijk is dat je gehoord wordt. Als er naar jou geluisterd wordt ben jij beter in staat naar anderen te luisteren. Of dat nou om een ziekte gaat, huwelijksproblemen of iets anders. Ieder zijn eigen verhaal. Een mens heeft niet voor niets één mond en twee oren.
