Dinsdag 5 juni 2001. Toen dr. P belde, heb ik de telefoon een paar keer extra laten rinkelen voordat ik hem opnam. Zo, wacht nou maar even op mij. Ik wilde niet horen wat hij te zeggen had. Toch maar opgenomen. Snap er helemaal niets van. Hoe kan je bloedbeeld goed zijn, terwijl je je absoluut niet goed voelt? Voel ik me wat beter, is mijn bloed weer niet goed en worden de medicijnen weer aangepast. Waardoor ik me weer slechter voel. Het wordt zo onderhand voorspelbaar. In hoeverre kan ik zelf de verantwoording op me nemen om te stoppen met de imuran. In hoeverre is het verantwoord om er mee door te gaan. Ik ben boos, hartstikke boos. Wat heb ik voor keus? Ik moet met deze medicijnen doorgaan. Veel andere medicijnen zijn er blijkbaar niet. Wat willen ze nou? Moet ik mijn crematie vast gaan regelen? Ik kan niet met en niet zonder deze medicijnen. Ik zal hier doorheen moeten. De imuran zal ik een kans moeten geven en tijd moeten gunnen. Maar dit is wel erg zwaar. En het duurt me allemaal veel te lang.
In een folder van de NVSP las ik: Wat voor de een het ideale middel is, kan voor een ander een rampmiddel zijn. Dit valt voor de artsen ook niet mee. Op een middag heb ik alle oude bekers uit de kelder gehaald. Deze zouden naar de kringloop maar ik heb ze buiten allemaal kapot gegooid. Wat was dat heerlijk, een voor een. Dat geluid, het klonk me als muziek in de oren. ‘Waarom doe je dat?’ vroegen de kinderen. ‘Ik moet me even afreageren.’ ‘Maar alles gaat kapot.’ ‘En dat is precies de bedoeling!’ Wat een opluchting, wat een bevrijding. Alle frustratie, ergernis en onmacht kapot gegooid. Ik heb nog een paar scherven bewaard. Die heb ik later op een krans geplakt, scherven brengen geluk.
Ik ga mee op visite. Niet voor de jarige, niet voor mezelf, maar voor Itze. Hij gaat zo vaak alleen met de jongens weg. ‘Wat zie je er goed uit.’ Je moest eens weten hoe ik me voel, dacht ik. Blij dat we weer naar huis gingen, te moe om te praten, te moe om mijn hoofd rechtop te houden.
Ik ben begonnen met multivitaminen voor het immuunsysteem en heb contact gezocht met een edelsteentherapeut. Zelf actief iets doen voor mijn gezondheid. Het alternatieve circuit, niet in plaats van maar aanvullend op de reguliere geneeskunde.
De therapeute vertelde alles zo helder en duidelijk. ‘De lever zorgt voor de ontgifting van je lichaam. Jouw lever heeft het zo druk, die komt niet eens aan de bloedsuikers toe. Vandaar dat je suf wordt. Sjögren kan ik niet genezen, maar edelstenen kunnen je beter in balans brengen. Een bergkristal zorgt ervoor dat er zo weinig mogelijk afvalstoffen in je lichaam blijven zitten, levert energie en houdt je hoofd helder.’ Verder had ze nog voedingstips. Ik kan fijn met haar praten, voelde me gehoord en dat deed me goed.
Een agressieve vorm van Sjögren, een verhoogde afbraak van eiwitten, die nog niet onder controle was. De medicijnen werden langzaam opgebouwd, omdat ik overal zo heftig op reageer. Het contact met dr. P was goed. Heel langzaam kwam er weer wat energie en begon ik wat te groeien. Bij het hek van de kleuterschool, zittend op de pakjesdrager van mijn fiets, hadden verschillende dames tips voor me om af te vallen. Die rotzakken, stinkend jaloers waren ze op mijn slanke lijn. Ik leefde weer op. Veel buiten in de schaduw. Niet weten wat haalbaar is en het ook niet willen weten. Leven bij de dag.
