Heb jij dat ook, dat onrustige gevoel? 's-Morgens wakker worden en denken: 'er is iets'. Oh ja, Corona'. En dan de neiging hebben nog iets dieper onder je dekbed weg te duiken. Het niet willen weten. Herken je het? Ik wel. Toch open ik iedere ochtend als eerste mijn telefoon voor het laatste nieuws en hoop zo verschrikkelijk op iets positiefs. Iets kleins om mij aan vast te klampen. Een boodschap die klinkt als: 'het komt goed. Dit gaat voorbij. Kom nou je bed maar uit. Het is veilig.' Ik heb dit gevoel eerder meegemaakt. Bij een groot persoonlijk verlies en ziekte in mijn naaste familie. Die momenten waarop alles door moest gaan, terwijl de tijd voor mij even helemaal stilstond. Dat gevoel komt in de buurt, met als groot verschil dat we nu met zijn allen bang en verdrietig zijn om hetzelfde. Ik vind dat een heel apart idee. Wij met z'n allen tegen de onzichtbare vijand.
Hoe zien jouw dagen eruit?
Een beetje vergelijkbaar met de mijne? Ik sta op. Beetje grumpy en onrustig. Ik drink koffie en kijk het nieuws, opnieuw hopend op iets positiefs. Soms blijf ik te lang zitten en dat is niet handig. Het brengt me niets anders dan loomheid en een teveel aan calorieën, want lieve mensen crisis doet eten, althans in mijn geval. Ik heb geen baan buitenshuis, dus moet ik de discipline opbrengen om op tijd 'mijn nest' uit te komen en een ritme in de dag zien te vinden. Dat geldt op dit moment voor bijna iedereen, want de meeste banen buitenshuis zijn verplaatst naar de keukentafel. Oké, ik stap dus uit bed en sla mijn dekbed open, Raam open voor de nodige frisse lucht. Douchen en aankleden mag ik van mezelf na de koffie en het liefst daarna start ik verder op met een vorm van beweging en meditatie. Lukt niet altijd, maar ik doe mijn best.
Coronapolitie:
Ik heb ook een geheel nieuwe kant van mezelf leren kennen. Ik profileer mij deze dagen als Coronapolitie 'Heb je je handen gewassen? Hoelang? En waarmee afgedroogd? En waar ga je naartoe? Zijn daar mensen? Hoeveel? Afstand houden he? Doe maar twee meter. Heb je de handgel bij je? Ik hoop echt dat ik na deze crisis nog een huwelijk heb.
Oppas oma:
Dit is een heikel puntje. Ik weet uiteraard heel goed dat er heel nare dingen gebeuren voor heel veel mensen en dat deze crisis een enorme staart krijgt. Maar oh, wat mis ik de knuffels en de warme lijfjes van mijn twee kleinzoons. Mijn kinderen en kleinkinderen niet kunnen aanraken ervaar ik als enorm lastig en stom. Wat ben ik mij nu nog meer bewust van wat werkelijk belangrijk is in mijn leven. En als ik dan denk aan al die oude mensjes die er soms niets van begrijpen dat het bezoek ineens wegblijft, dan kan ik janken en is mijn 'probleem' heel goed te relativeren. Gezond blijven Het enige wat nu belangrijk is. Er voor elkaar zijn op wat voor manier dan ook.
Angst:
'Jeetje wat lag ik te hoesten vannacht' piep ik tegen mijn man, waarop hij zegt; 'Niet anders of meer dan anders hoor'. Ik noem mijn hoest altijd gekscherend 'de zeehond' en inderdaad zo klinkt het nu ook. Maar ja, je weet het niet he? En dat maakt het nu meer spannend en anders. Is het wel de Sjögrenhoest? Heb ik verhoging? De hypochonder in mij is klaarwakker. Het enige wat helpt is afleiding zoeken en zo gewoon mogelijk de dag door zien te komen. Ik neem regelmatig Coronavrij. Ik kijk overdag niet meer (zo vaak) op mijn telefoon op zoek naar nieuws. Ik kan het nieuws niet veranderen en het veroorzaakt teveel onrust in mijn lijf en hoofd.
Lachen:
Ondanks alles lachen we. Dat moet ook. Dat heet overleven. Niet omdat we de zaak niet serieus nemen of niet meeleven met de getroffenen in deze crisis en dat zijn er veel, maar omdat het een beetje lucht geeft en een blijhormoon aanmaakt in onze hersenen. Soms gaat lachen over in huilen en dat is ook prima. De emoties buitelen over elkaar heen deze dagen.
Ik hoop...
dat er binnen nu en snel een eind komt aan deze tragedie. dat mensen die het nu extra moeilijk hebben aan het eind van de tunnel weer licht mogen zien. dat de kinderen in ingewikkelde gezinnen zich weten te redden nu er geen school is voor ze. dat de oude en kwetsbare mensen beschermd worden door de liefdevolle muur die de sterksten voor ze opbouwen. dat we over een jaar kunnen zeggen dat het ergste achter ons ligt en dat we de mooie en goede dingen die hieruit zijn ontstaan gaan vasthouden.
Ik wens je gezondheid, sterkte, liefde, nabijheid, afstand, voldoende wc papier (inkoppertje) en veerkracht, want meeveren moeten we.. Het lijkt of de natuur het begrijpt. De zon schijnt uitbundig en de lente is gewoon begonnen. Geen vuiltje aan de lucht zou je bijna denken.
Zullen we 's-morgens als we wakker worden even aan elkaar denken? Aan dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten en allemaal in meer of mindere mate de Sjaak zijn en dit met elkaar moeten doen, domweg omdat we geen keus hebben. Afgesproken? Ik wens je alvast een goede nachtrust met mooie dromen en bij het wakker worden een sprankje hoop op betere tijden. Tot morgen...
Lieve groet
Pia
