Deze column heeft in het Ogenblikje gestaan. Omdat het onderwerp zeer actueel is en wij veel nieuwe leden hebben mogen verwelkomen, plaats ik hem nog een keer.
Er was eens een bikkel.
Een bikkel met een chronische aandoening. Omdat een bikkel een bikkel is hoorde of zag de omgeving niets van zijn pijn en vermoeidheid. De bikkel bikkelde door en antwoordde zonder overweging op ieder verzoek en iedere vraag met 'ja natuurlijk, dat doe ik wel' en 'nee joh, geen probleem', gevolgd door een grote glimlach. Het gaf hem een gevoel van kracht en controle. Hij zou die zogenaamde ziekte weleens iets laten zien.
Maar ja, je voelt hem aankomen...Ook een bikkel is wel eens uitgebikkeld. Zodra hij uit beeld verdwijnt achter zijn gesloten deur, gaat het masker af. Het is over en uit. De bikkel stort in. Zijn naaste omgeving weet niet wat er speelt. Er ontstaat door de vermoeidheid wrijving en spanning. De bikkel huilt zachtjes met als enige getuige zijn hoofdkussen.
Er was ook eens een bankhanger
met dezelfde chronische aandoening als de bikkel. De bankhanger hing wat op de bank;
hij was tenslotte ziek en een beetje zielig en dan mag je hangen toch? Hele dagen was hij bezig zijn omgeving te informeren over hoe vreselijk moe hij was en hoe zwáááár het leven was. Op iedere vraag en op ieder verzoek antwoordde hij zonder overweging met 'nee, dat kan ik echt niet. Ik ben ziek hoor. Ik moet blijven liggen ander word ik te moe. Kan jij misschien even voor mij naar de super?'
De bankhanger doet geen enkele poging om een stap voorwaarts te zetten. Hij heeft een diagnose en dat betekent voor hem dat zijn leven voor een groot deel voorbij is. Zij omgeving hoort hem eigenlijk niet meer. Er wordt niet meer gereageerd op zijn klaagzang en uiteindelijk nodigt niemand de bankhanger meer uit voor een feestje en dat maakt hem verdrietig. Niemand begrijpt hem...
De derde B is van balans.
Die balans vind je terug bij de koorddanser. De koorddanser is altijd bezig te kijken wat de meest slimme stap is. Als links niet handig is manoeuvreert hij naar rechts. Maar wat er ook gebeurt; hij blijft altijd in beweging.
Leren van elkaar
Wat zou er nu gebeuren als de bikkel en de bankhanger samen een theetje drinken met de koorddanser? Inkoppertje! De bikkel zal leren milder te zijn voor zichzelf en eerlijk en open te communiceren over zijn ziekte, waardoor zijn omgeving meer begrip zal hebben voor zijn situatie en rekening met hem houdt. Op deze manier zal hij zijn ziekte beter kunnen accepteren. Hij zal inzien dat je best af en toe mag bikkelen als je ziek bent, maar dat je ook je rust mag pakken op de bank en om hulp mag vragen als dat nodig is. Hij zal leren inzien wat zijn mogelijkheden zijn, maar ook tegen welke beperkingen hij aanloopt.
De bankhanger gaat inzien dat blijven liggen, mits hij daar fysiek niet toe gedwongen is, geen optie is. Het helpt hem niet een zinvol leven te leiden. Met kleine stapjes zal hij de regie over zijn leven weer terug kunnen pakken. Hij zal zichzelf en zijn gedachtegang beter leren kennen en misschien af en toe wel om zichzelf moeten lachen. 'Dacht hij nou werkelijk dat zijn leven voorbij was en dat hij voor de rest van zijn leven tot de bank veroordeeld was?'
Zijn belangrijkste eerste stap is: opstaan en in actie komen. Na die eerste stap zal hij merken dat de dag er veel positiever uitziet. Je kunt nu eenmaal niet van het uitzicht genieten als je de berg niet opgaat. Zijn omgeving zal verheugd reageren: 'Hee, ben je van de bank? Wat gezellig?'.
Zonder dollen mensen, ziek zijn is geen pretje. De pijn en de vermoeidheid zijn er. Het is de kunst om die olijke tweeling onder je arm mee te nemen op weg naar een leuk en zinvol leven.
Hoogste tijd dat de bikkel, de bankhanger en de koorddanser een date hebben.
Pia
