Beweeg leed

(Be) -weeg leed

Zoals veel vrouwen heb ik een nare relatie met mijn weegschaal. Ik was ooit slank, echt waar. En daar deed ik helemaal niks voor. Die tijden zijn voorbij. Ik heb veel medicatie gebruikt en nu nog steeds. Eén daarvan heeft mij niet alleen niet gebracht wat het zou moeten, het heeft mij opgezadeld met veel extra kilogrammen. Ik ben er weliswaar in de afgelopen anderhalf jaar ongeveer 15 kwijtgeraakt, maar ik ben een rupsje-nooit-genoeg. Dat betekent zoveel als dat ik de overige kilo's kwijt moet, wil en GA raken!

Ik ben nu blijven hangen op een bepaald gewicht en of ik nou bloot, als mummie, met droog of nat haar, horizontaal, verticaal of op de kop erop ga staan, de teller blijft steken.

Bij de fysiotherapie oefen ik, ik sport daar als het ware. Dat houdt in: op de hometrainer zitten en fietsen. Vanuit fysiotherapeutisch oogpunt gezien is dit om mijn spieren te versterken, maar ik heb stiekem een heel andere agenda.

In het verleden heb ik gezwommen, therapie zwemmen. Het water was niet heel erg warm, zoals beloofd, en we 'werkten' met van die rubberen waterdingen; van die kekke gekleurde staven (..). Ik vond het nogal wat, als die instructrice zei “doe de staaf maar langzaam tussen de benen en ga er maar op zitten”.. Dat is niks voor mij, dat soort gekke uitspraken. Daar ben ik mee opgehouden.

Omdat er verder niet veel weggelegd is qua sport voor mij, wilde ik gaan fietsen. We hebben een e-bike; een elektrische fiets. Ik hou niet van die fiets, want hij herinnert me aan de dagen dat ik nog gewoon fietste waar en wanneer ik dat wilde.  Door het glooiende Groninger landschap, het kind voorop in de stoel en de fiets bepakt en bezakt. Kilometers door weer en wind. We zijn zelfs eens met complete kampeeruitrusting naar Schier geweest. Op fietsen!

De elektrische fiets heeft een karakter en houdt ook niet van mij. Ik heb er al vele ongelukken mee gehad. Wat me altijd weer gebeurt, is dat ik heel elegant mijn linkervoet op de trapper zet om op te stijgen, de fiets meteen al een elektrisch tikje geeft en ik wegschiet als een speer. Dat gaat niet goed en nadat ik mezelf dan heb afgeklopt en aan de smeigelende gezichten kan zien wie het heeft zien gebeuren, doe ik het motor-knopje uit en ga in de herhaling.

Ik fietste eens met Niels, mijn partner, langs het kanaal, keek even om naar een boer die bijna van zijn stapel kuilgras afviel en De Fiets baande zijn voorband net tussen het asfalt en de berm. Ik raakte de grip kwijt en viel midden in een enorme brandnetel struik. Niels had dit gedeelte niet zien gebeuren, zag mij ineens niet meer en zette het op een schreeuwen, vermoedend dat ik onderweg was naar de bodem van het kanaal. Ik deed van die gilletjes.. o..oo..ooo.. en zat onder de blaren. De enige die helemaal geen enkele emotie vertoonde was De Fiets. Zo is De Fiets namelijk. En dat maakt het voor mij bijna onmogelijk om hem te accepteren.

Nu moet ik maar eens goed nadenken over welke vorm van 'sport' en ik kunnen samengaan. Misschien toch maar weer zwemmen, ergens anders. Fietsen bij de fysio blijf ik wel doen, maar zo op die hometrainer midden in de ruimte voel ik me altijd een beetje weemoedig, een beetje sneu. Dan verlang ik naar de tijd van een snotterend kind voorop een volledig afgeladen normale fiets, waarmee ik vast fietsvakanties zou houden. Misschien.. ;-)

Monique.