Het is zaterdagochtend. Ik sta met mijn handen een bol deeg te kneden. Kenmerkend voor mij is dat ik dan, net als mijn hele keuken, van top tot teen met bloem bestoven ben. Ik heb mijn oude kloffie aan en mijn haar heeft een just out of bed look. Dan gaat de bel. Met deeg aan mijn handen doe ik de deur open en daar staat mijn buurvrouw, met een lief cadeautje voor ons net geboren vierde kleinkind, little miss Mollie, zoals ik haar graag noem. Buurvrouw schiet in de lach: ‘is het zo’n dag?’, vraagt ze. ‘Ja’, grinnik ik terug, ‘zo’n dag’.
Ik sta nog stijf van de adrenaline. De afgelopen weken en zeker de afgelopen dagen waren intens. Als je kind zwanger is en gaat bevallen, doe je als oma vanzelf een beetje mee. Ook ik leek nestdrang te hebben en was overmatig druk met opruimen en cadeautjes inpakken voor de kraammand. Tel daar de spanning van de aanstaande bevalling bij op en de chaos in mijn lijf was compleet. Mijn lijf was zo moe. Mijn hoofd zo vol. Als iemand ‘boe’ zei ging ik huilen. Dat lukte trouwens ook bij mooie muziek of aandoenlijke beelden. Malle Pietje.
Hollen hollen hollen
Toen daar het verlossende telefoontje was, in beeld en geluid, en ik daar mijn dochter en schoonzoon met hun kleine meisje zag ging de spreekwoordelijke kraan pas echt goed open. Man man wat een opluchting en blijdschap. Mamma gezond, kind gezond en pappa nog overeind. Opa en oma namen een klein borreltje. Met nadruk op klein, want wij moesten nu als de sodemieter het kraamhuis gezellig maken. Even na middernacht kroop ik in ons logeerbed om vervolgens geen oog dicht te doen. De adrenaline gierde door mijn lijf. Om zes uur besloot ik genoeg te hebben liggen draaien en liet de dag weer beginnen. De klok gaat vliegensvlug als je het druk hebt dus het hollen en vliegen begon weer. Op adrenaline. De energie was allang op. En dat lukte. Natuurlijk lukte dat. Ons hele systeem is er op ingesteld dat we op momenten van grote stress, drukte en gevaar razendsnel kunnen reageren. Dat is heel handig als er een ladder op je hoofd dreigt te vallen. Je blijkt dan ineens in staat tot een sprintje. Adrenaline kan ook heel fijn zijn bijvoorbeeld als je verliefd bent of je slaagt voor een lastig examen. Op zulke momenten voelt het alsof je de hele wereld aankan. 
Teveel van het goede
Het is ook bekend dat als een lijf en brein constant aanstaan, met de aanwezigheid van grote hoeveelheden adrenaline, je na verloop van tijd geheel uitgeput raakt. Ik heb dat jaren geleden ervaren, toen ik alsmaar door bleef jagen met een vermoeid lichaam. Ik wist toen niet wat er met mij aan de hand was. Mijn logica was om dan maar door te hobbelen tot de vermoeidheid vanzelf weg zou gaan. Deed het niet. Het nam juist alles van mij over en veroordeelde mij tot de bank en mijn bed. Het is ongelooflijk lastig om uit zo’n diep dal te klimmen. Hoe dieper je valt, des te langer het duurt voor je weer boven bent. Zeker als je daar niet te tijd voor neemt. Het is mij gelukt om een middenweg te vinden. Ik ken mijn grenzen en ik ga er ook nog wel overheen. Op adrenaline. Echter nooit meer te lang.
Gelukshormoon
Om 10.00 uur zijn ze er; het gelukkige gezinnetje. Kleinzoon werpt een snelle blik in het autostoeltje, waar zijn versgeboren zusje ligt te slapen. Mamma en pappa zijn blij verrast met een gezellige thuiskomst. Wij bewonderen onze kleindochter, drinken nog koffie en gaan op huis aan, waar ik mij gelukzalig en kapot op de bank laat vallen. De adrenaline kan uit. Het gelukshormoon aan.
Als de buurvrouw weg is kneed ik nog even lekker verder. Koken en bakken werkt therapeutisch en rustgevend voor mij. In de middag verschans ik mij met gesloten gordijnen op de bank met appeltaart, thee en een feelgood film. Mijn lichaam krijgt de welverdiende rust, tot de volgende adrenalinestoot zich weer aankondigt.
Pia
