Tijdens een wandeling door mijn dorp, op zoek naar een mooie bos bloemen, passeer ik twee jongens. Een jaar of tien schat ik ze. Ik hoor niet wat ze zeggen, want ik heb muziek op mijn oren. Toch zie ik aan hun blikken en enthousiasme dat zij onbekommerd zijn. Ze ravotten, duwen elkaar opzij en lachen. Ze zijn zich niet bewust van het virus dat Corona heet. Op het plein in het dorp staan twee jonge moeders, waarvan eentje zwanger. Ik versta hen ook niet, maar zie aan de blikken in hun ogen en de beweging en houding van hun lichaam dat zij alles behalve onbekommerd zijn. Corona heeft hun wereld een beetje grijzer gemaakt. Hun gedachten een beetje angstiger en onrustiger. Er schuifelt een oud echtpaar hand in hand het winkelcentrum in. Mondkapje op en voorzichtig om zich heen kijkend. Ze zijn zo kwetsbaar en toch wagen ze zich tussen het winkelend publiek, hopend dat er een respectabele afstand wordt bewaard naar hen toe. Zij zijn met hun lange levenservaring al heel lang niet meer onbekommerd. Veel gezien en veel meegemaakt. Ook ik ben niet onbekommerd. Ik heb een man, een gezin met kinderen en kleinkinderen, een grote familie en een hele wereld om mij druk om te maken. Dat zit in mijn aard. ‘Dat rotkarakter heb je van mij kind’, zei mijn moeder altijd. En inderdaad het is geen handig karakter om onbekommerd mee te leven.
Cirkel van invloed
Wat mij helpt bij nare gedachten en gebeurtenissen is de cirkel van invloed. NVSP coach Marion schreef er al eerder een column over in het Ogenblikje. Zij legt daarin uit hoe het werkt. Ik hou het actueel en gebruik Corona als voorbeeld. Dat het virus er is, daar kan ik niets aan doen. Ik kan mij er druk om maken en er van wakker liggen, maar dat verandert niets aan het feit dat het rondwaart. Waar ik wel invloed op heb is het meehelpen terugdringen van de Corona door de maatregelen goed op te volgen en niet mijn eigen regels te maken of complottheorieën te volgen. Ik kan mijzelf beschermen. Ik kan anderen beschermen. Dat geeft mij rust en het vertrouwen dat het ons gaat lukken. Als ik onverhoopt toch ziek word kan ik ook daar niets aan doen of veranderen. Wel kan ik ervoor zorgen dat ik zo fit mogelijk de winter doorkom door goed voor mijzelf te zorgen. Misschien voorkom ik daar niet mee dat ik ziek word, maar ik ga er in ieder geval actief mee in de aanval en dat geeft mij ook weer het gevoel enigszins invloed op de situatie te hebben.
Geen padvinder
Mijn zoektocht naar bloemen eindigt, hoe verrassend, in de bloemenwinkel. Ik ga keurig gemondkapt de juiste ingang in en pluk zelf een boeketje bij elkaar. Als een kind in een snoepwinkel struin ik de bloemen af en ga per ongeluk aan de verkeerde kant van de kassa staan. Als ik aan de beurt ben komt er een oudere dame van links: ’U staat verkeert’ sneert ze. ‘U heeft niet de pijlen gevolgd.’ Ik grap nog dat ik vroeger de padvinderij heb gemist. Met humor zijn dit soort onbenulligheden vaak snel opgelost. Dit keer niet. Deze dame doet niet aan grapjes. Zij gaat voor mij naar de kassa en rekent af. Ik heb het inmiddels ook heet met mijn mondkapje op en ik voel dat ik mijn mond opentrek en de Rotterdammer in mij bijna iets onaardigs laat roepen. Ik trek mijn klep weer dicht en besluit het hier bij te laten. Geen Coronaruzie maken nu. En daar heb ik als enige invloed op. Ik denk dat Mark trots is op mij. Onbekommerd vervolg ik mijn wandeling en geniet van dat gevoel zolang het duurt.
Pia
